Charakter

Radosny | Energiczny | Bezpośredni | Szczery | Przyjazny | Sentymentalny | Roztargniony | Porywczy | Niezdarny | Strachliwy

Fin jest bardzo pozytywnym, krzykliwym i radosnym chłopakiem. Wszędzie go pełno i nigdy nie daje o sobie zapomnieć. Krzyczy, skacze, łatwo się ekscytuje, nie jest w stanie ukryć swoich emocji. Jednak jest to taka pozytywna ekspresywność, bo Finn zawsze wykazuje się życzliwością, chęcią pomocy, poznawania nowych osób. Do wszystkiego podchodzi z entuzjazmem i pełen energii, gotowy na wszystkie wyzwania, które rzuci mu los! Jest przy tym również bardzo szczerym i bezpośrednim duszkiem, a z jego ust nigdy nie padają kłamstwa. Chłopiec z sercem na dłoni i megafonem przy ustach, który musi być zawsze i wszędzie, by doświadczyć jak najwięcej.

Wysoka ekspresywność Finna wynika z jego porywczej i wybuchowej natury, która często wpędza go w kłopoty. Łatwo go podekscytować, zadowolić, tak samo jak łatwo go sprowokować i zdenerwować. Przepychanki słowne, namiętna rywalizacja czy dramatyczne fochy są dość typowe dla tego dziecinnego duszka. Przez to wykazuje się również wysokim roztargnieniem i niezdarnością. Ciągle coś potrąca, gubi, wypada mu z dłoni, wpada na rzeczy i osoby. Często też nie wie co dzieje się wokół niego, przez jego wiecznie roztrzepanie i rozemocjonowanie. Jak łatwo go sprowokować do bójki, tak samo łatwo jest go przerazić i sprawić, że podkuli ogonek i ucieknie przerażony. Wielu rzeczy się boi i ucieka od rzeczy czy wydarzeń, które go niepokoją.

Biografia

Finn nie pamięta za wiele ze swojej przeszłości. Najwcześniejsze wspomnienie pochodzi sprzed około 15stu lat, kiedy to nagle obudził się w środku lasu. Był to chłodny, listopadowy poranek - las był pogrążony we mgle, słońce ledwo zerkało zza horyzontu a okolice spowijał nieprzyjemny chłód i półmrok. Chłopak nie wiedział kim jest, gdzie jest i jak się tu znalazł. Nie czuł jednak niczego - głodu, chłodu, wiatru. Jego dłonie były ciemne i prześwitujące, a on nie pamiętał kompletnie nic. Po krótkiej chwili rozglądania się po okolicy zobaczył człowieka - dojrzałego, zgarbionego mężczyznę, który mamrotał coś niezrozumiałego pod nosem, ciągnąc za sobą jakieś nieznane chłopakowi narzędzie. Gdy mężczyzna go jednak spostrzegł, zaraz z przerażeniem uciekł w głąb lasu. Z kieszeni jego płaszcza wypadły jednocześnie jakieś dokumenty, które zaintrygowany i dalej oszołomiony Finn podniósł. Okazały się to być JEGO dokumenty - Finnan Hadaway, zamieszkały w Helena, stan Montana, Stany Zjednoczone. Urodzony 18stego lutego 1987, w chwili odnalezienia dokumentów - lat 19.

To wszystko wydawało się mu niezwykle dziwne i niejasne. Zaczął mieć pojedyncze przebłyski w pamięci: wieczór, czarny jeep, jakieś obskurne mieszkanie, coś przypominające strych, krew na panelach... Nic z tego nie układało się w żadne jasne obrazy, a przypominało rozmyte slajdy. Zmieszany zaczął iść w stronę, w którą wcześniej pobiegł ten dziwny mężczyzna, licząc na to, że trafi do miasta. Po nie długiej wędrówce, wraz ze wschodem słońca, dotarł do swojej rodzinnej miejscowości. Tam jednak nie nacieszył się długo - wszyscy mieszkańcy, których spotkał, reagowali na niego przerażeniem, krzykiem, próbami egzorcyzmów. Jeden typ nawet zagroził chłopakowi broniom. Jedyne co wtedy słyszał to „potwór”, „widmo”, „demon”. Nie wiedząc co zrobić, ukrył się w okolicach podmiejskiej stacji benzynowej. Brak poczucia głodu czy senności pomagały mu w aktywnym ukrywaniu się i podglądaniu tego, co dzieje się naokoło. Następnego ranka usłyszał szokujący komunikat w radiu - „Zaginął 19sto letni Finnan Hadaway. Ostatni raz widziany był tydzień wcześniej o godzinie 19:30 w okolicach dzielnicy [...]. Każdy świadek który mógł widzieć nastolatka lub wie coś o jego obecnym miejscu przebywania proszony jest o niezwłoczne skontaktowanie się z biurem szeryfa rejonowego i policją”. Krótko po tym mógł również podsłuchać rozmowę klientów stacji. Wynikało z niej, że od jakiegoś czasu po okolicy grasował dziwny przestępca, który najpewniej odpowiedzialny był za 5 napadów na nastolatków z najprawdopodobniej chęcią zabójstwa. Każda ofiara na szczęście zdążyła uciec, jednak nikt nie był w stanie dać jednoznacznego opisu sprawcy.

Długo jednak się nad tym nie zastanawiając, Finn postanowił sam zgłosić się do szeryfa. W końcu w jego mniemaniu, był cały i żywy. Dostał jakieś dziwnej amnezji i najwyraźniej jego wygląd mocno się zmienił, ale był żywy. Cudem doczłapał się do swojego punktu docelowego, unikając przy tym kolejnych ataków, krzyków i grożenia policją w swoją stronę. Tłumaczenia, że jest on zaginionym obecnie Finnem nie specjalnie pomagały. Po drodze udało mu się jednak przejrzeć w jednej z witryn sklepowych. Jego ciało było białe, jednak nie idealnie jednolite, a sprawiało wrażenie wody wymieszanej z mlekiem. Dłonie i oczy były całkowicie czarne, włosy wyblakłe. Źrenice i tęczówka stały się natomiast całkowicie białe. Chłopak jeszcze bardziej nie rozumiał co się dzieje, ale uznał, że szeryf z policją na pewno mu pomogą. Dojdą razem do tego, co stało się chłopakowi, kim był ten dziwny mężczyzna, dlaczego tak wygląda i czemu obudził się dzień wcześniej w lesie? Niestety jego nadzieje roztrzaskały się niczym szklanka uderzająca o posadzkę. Na jego widok na komendzie podniesiono alarm. Funkcjonariusze zaczęli w niego mierzyć pistoletami, a krzyki „To ja jestem Finn Hadaway!” nie pomagały jego sytuacji. Szeryf dał chłopakowi jasno do zrozumienia - albo wyniesie się „do siebie”, albo sami się nim zajmą w nie najmilszy sposób. Mogą mu nawet pomóc dostać się poza miasto, ale ma zniknąć jak najszybciej. Już za dużo dostali zgłoszeń, że jakaś zjawa panoszy się im po mieście. Zdruzgotany Finn nie był w stanie tego zrozumieć. Dlaczego nikt mu nie wierzy, dlaczego widzą w nim potwora, czemu tak bardzo go tu nie chcą?

Grzecznie zgodził się na wywózkę z miasta. Jadąc w radiowozie, ciągle próbował jakoś sobie ułożyć to wszystko w głowie, jednak nic poza niepasującymi do siebie elementami nie miał. Wszystko było niejasne i absurdalne, a brak wspomnień sprzed pobudki w lesie wcale mu nie pomagał. Nagle jednak rozległ się szum w radiu i padły tylko dwa słowa: „znaleźliśmy go”. Ciało Finnana Hadawaya zostało odnalezione, zakopane w płytkim grobie w głębi lasu pod miastem. Ta wiadomość zdruzgotała samego Finna. Jak to jego ciało zostało odnalezione? To nie mógł być on, przecież on właśnie jechał teraz w radiowozie, tutaj, w tej chwili. Jak znaleźli go? Wtedy też wszystko dotarło do chłopaka. On nie żył, już najpewniej od jakiegoś czasu. Teraz nie był już człowiekiem, nie żył jako ten Finn Hadaway. Teraz był zjawą, która się z niego narodziła. Pobudka w lesie? Zrodził się na nowo gdy morderca zakopywał jego zwłoki. Wszystko zaczęło mieć perfekcyjny sens. Nie dano mu się jednak długo nad tym zastanowić - natychmiastowo odstawiono go blisko 30 km poza obrębem miasta. Funkcjonariusze zaraz potem natychmiast odjechali, jadąc na miejsce zbrodni. Finn został całkowicie sam, na leśnym pustkowiu z jedną myślą w głowie - „Nie żyje... nie jestem już człowiekiem”. Załamany i zdruzgotany nie wiedział co zrobić. Chwilę jednak potem podleciały do niego dwie istoty - były to duchy. Było to małżeństwo - pani Brigitte i pan Hugh Hollow. W pierwszej chwili Finn odskoczył przerażony, nie wiedząc czego ci od niego chcą. Okazało się, że są to poltergeisty zamieszkujące okoliczną osadę potworów. Dostali informację, że „jeden z nich pałętał się po mieście i mają go natychmiast zabrać albo skończą się jakiekolwiek pokojowe umowy”.

W osadzie Finn opowiedział im wszystko, co go spotkało przez te ostatnie parę dni. Z płaczem opowiadał swoje daremne próby wyjaśnienia im, że to on jest tym kogo poszukują. Wiadomość, że tak naprawdę nie żyje. Wzruszył tą historią państwo Hollow na tyle dogłębnie, że sami postanowili zaopiekować się młodym potworem. Wiedzieli, że chłopak znajduje się w całkowicie mu obcym i niejasnym dla niego społeczeństwie, a sam nie poradzi sobie z po prostu zrozumieniem swoich nowych nadludzkich umiejętności. Oficjalnie duchy zostały prawnymi opiekunami Finna w tym nowym, potworzastym świecie. Ta sytuacja nie była łatwa dla Finna, szczególnie po dostaniu informacji, że nigdy nie udało się znaleźć jego zabójcy. Jego nagła śmierć obeszła się bez należytej sprawiedliwości.

Z czasem chłopak bardzo się zżył z Brigitte i Hugh, oraz ich dziećmi - malutką Shanon i młodym Brandonem. Obecnie Finnan traktuje ich jak swoją prawdziwą rodzinę. Dzięki nim również miał nawet szanse na nowo odnaleźć się w świecie i odzyskać radość z nowego „życia”. Nowi rodzice proponowali chłopakowi ukończenie potwornej szkoły, nawet jeśli już teoretycznie jest na to za stary. Miał swoje prywatne lekcje, które przypominały mu większość podstawowych informacji o świecie, ale też przedstawiały wiele informacji na temat tego innego świata, o którym za życia nie miał pojęcia. Egzaminy skończył z wysokim wynikiem i z radością udał się na potworny uniwersytet. Szczęście jednak ciągle towarzyszyło chłopakowi, bo zdobył on szansę na wzięcie udziału w ludzko-potwornej wymianie uczniowskiej. Bez większego zastanowienia zgłosił się do projektu. Wtedy też postanowił wykorzystać tę sytuację by osiągnąć swoje nowe postanowienie - odkrycie kim jest jego zabójca. Rozwiązanie tajemnicy, która zmieniła jego życie całkowicie, sprawy która najpewniej już dawno została spisana na straty przez ludzkich śledczych.