Grania

Rodzina de Bianchi to długopokoleniowy ród smoków, który od zawsze stawiał na czystość krwi. Nie możnabyło więc dziwić się, że surowo podchodzono do związków z innymi potworami, a jeszcze gorzej do związków w których efekcie pojawia się potomstwo. Matka Granii jako młoda dziewczyna nie przejmowała się jednak historią i zasadami rodziny kiedy w grę wchodziła młodzieńcza miłość.

Nie znająca ludzkiego świata dziewczyna, podróżując do Detroit ukojenie i coś znajomego znalazła w poznanym demonie, który szybko zawrócił jej w głowie. Ku jej nieszczęściu, na dłużej niz mogła wtedy przypuszczać. Nie mając świadomości, że wdała się w romans z mężczyzną posiadającym już rodzinę, powoli rysowała sobie obraz zakochanej pary, która miała przekonać się jakie to szczęście wychowywać dziecko.

Jednak miłości i szczęścia nie starczyło kiedy nie mając jakiejkolwiek perspektywy na lepsze zakończenie. Ukochany ani myślał poświęcić swoje dotychczasowe życie, więc młoda smoczyca zmuszona była wrócić do domu. Tylko jak przekazać rodzinie wiadomość, że niezamężna, właśnie wraca do domu w ciąży, dodatkowo z kimś kto nie dzielił smoczej krwi?

Pozostawiona sama sobie do czasu porodu mimo, że mogła liczyć na finansowe wsparcie, została wykluczona. Życie w strachu o przyszłość skończyło się jednak po paru miesiącach kiedy jej córka przyszła na świat. Patrząc na jej łuski może i nie podobne kolorem do jej, wiedziała, że może wróci do rodziny. Była niestety świadoma, że nie naprawi to jej wcześniejszych błędów, a z pewnością nie będą jej zapomniane kiedy codziennie k t o ś będzie żywym dowodem na popełniony błąd.

Tak jak przypuszczano tak też się stało. Oczywiście, jej matka podejmowała próby i w którymś momencie realny stał się sen o macierzyństwie. Gdy jednak dziewczynka rosła, coraz bardziej przypominając swojego ojca, ta nie była w stanie spojrzeć na nią nie wracając myślą i sercem do dawnych lat.

I choć mały smok od wczesnych lat starał się imponować rodzinie, niesmak związany z jej częściowym pochodzeniem nie był koniecznie tym o czym pozostali członkowie chcieli myśleć. Nie dało się przecież kupić miłości rodziny, która wychowanie powierzyła zmieniającym się jak pary rękawiczek, opiekunkom. To do nich na jakiś czas przywiązywała się Grania zanim nie zatrudniono kolejnej osoby. Stałą rzeczą więc stały się jedynie starania, a naprawdę przykładała się do wszystkiego co przyszło jej robić; nauka, muzyka, taniec, w którymś momencie zajęcia jak szermierka, a nawet uśmiechanie do zdjęć opanowała do perfekcji. Jednak mimo jej wysokich osiągnięć, sytuacja nie miała szansy się zmienić. Po co więc dłużej się starać, prawda? Robiła to jednak na tyle długo, że nie mogła ot tak przestać.

Gdy jednak sytuacja się nie zmieniała, a ona z statusu niechcianej przeszła na tolerowaną w domu osobę okazało się, że gdy dziewczyna wiecznie zdawała się trwać w jednym punkcie inni ruszali do przodu. Mimo posiada dziecka jej matka, nim ta skończyła siedem lat wyszła za mąż. Najwiekszym ciosem dla dziewczyny były narodziny jej siostry, która samym przyjściem na świat uradowała wszystkich bardziej niż obecność Granii kiedykolwiek. To wtedy próby i wszelkie starania się skończyły; praktycznie z dnia na dzień porzuciła większość nie lubianych zajęć mając w końcu sposobność zainteresować się tym co sprawiało jej przyjemność. Otrzymała minimalny odzew ze strony rodziny, którzy niezadowoleni sytuacją próbowali ingerować. Tyle, że jej chęci do nauki pozostały z dziewczyną tak długo jak tendencja do zajadania stresu.

Trudno zmianę w jej zachowaniu określić nastoletnim buntem. Sama obstawała by przy tym, że zareagowała po prostu adekwatnie do tego w jakiej sytuacji ją postawiono. Zadając sobie sprawę, że brak upragnionej kiedyś uwagi to równocześnie możliwość czerpania korzyści z wolności, zaczęła to wykorzystywać. Po przedstawieniu rodzinie swojego planu dotyczącego nauki w znacznie oddalonych od rodzinnych stron szkół oraz zamieszkaniu w akademiku, z łatwością przystali na ofertę. Jak mogliby tego nie zrobić kiedy szła im na rękę sama usuwając się w cień?

Dziewczyna dopiero po przeniesieniu się jeszcze w wczesnych nastoletnich latach pierwszy raz spojrzała na wszystko z boku; poznała osoby, które nie miały o niej przedwcześnie wyrobionej opini, cieszyła się nawet trudnymi zajęciami robiąc w końcu coś dla siebie, ale przede wszystkim odpoczywała. Jej wiecznie krwawiące od obgryzania i drapania paznokcie, wypadające włosy, wyrywane sobie łuski- wszystko to zniknęło jak za machnięciem magicznej różdżki.

Jednak nauka poza domem to nie to samo co nauka poza Urnum. To tam dziewczyna złapała pasję jeśli chodzi o podróże, zachwyciła się ludzkim światem i zdobywała kolejnych przyjaciół, niektórych na jakiś czas, a niektórych na całe życie.

Wiadomo, z wiekiem pojawiały się również problemy sercowe, jednak jakiekolwiek zaloty uniemżliwiał dziewczynie brak pewności siebie. To jednak miało się zmienić gdy zaczęła dbać o siebie i to jak postrzegają ją inni, a zainteresowanie fotografią przeszło z pozowanie przed aparatem. To już w tym okresie poznała swojego późniejszego męża, który wydawał się zainteresowany dziewczyną jeszcze zanim się zmieniła. To dobry znak prawda?

Gdy wakacyjne prace i zlecenia się kończyły, o dziwo chętnie witała rok szkolny, praktycznie ostatni zanim nie wybierze się dalej. Zawdzięczała to jednak głównie tym, którymi otaczała się w tamtym czasie, choć z jedną osobą nie w sposób jaki by chciała... To jednak nie smuciło jej niepotrzebnie, bo nie traciła przecież przyjaciela, prawda? Na razie.

Kiedy przyszedł czas wybrania kierunku studiów życie wydawało się lekko skomplikowane; każdy chciał iść swoją drogą, a smoczyca mimo swojej wspierającej natury ciężko przeżyła rozstanie z bliskimi przyjaciółmi. Nie do końca czuła się dobrze z tą świadomością, ale nowa praca i zajęcia miały jej pomóc wprowadzić jakąś rutynę. Łapiąc coraz to lepsze zlecenia była uradowana swoją samodzielnością i faktem, że zdaje się powoli układać swoje życie. Dodatkowo nie była w tym sama; kontakt z Vito nigdy się nie urwał, więc mimo ich burzliwie zakończonego, wakacyjnego romansu los znowu dał im szansę, a ona zbyt chętnie po nią sięgnęła...

Początkowe dwa lata ich związku były wspaniałe. Mimo znacznej różnicy wieku demon, w którym przyszło się jej zakochać, był jej największym oparciem. Zwłaszcza kiedy życie na studiach i praca odsunęły ją od najbliższych wcześniej przyjaciół i znajomych. Rodzina oczywiście nie towarzyszyła im na żadnym etapie; przecież nie związała się, jak powinna, ze smokiem.

Wsparcie Vito było jednak nieocenione. Ich branże pokrywały się ze sobą, więc częste podróże i zlecenia były niczym krótkie wakacje, a przerywnikiem sesje zdjęciowe. Wydawać by się mogło, że idealnie do siebie pasują i z takim też przekonaniem dziewczyna któregoś magicznego wieczoru, przyjęła oświadczyny podczas ich rocznicowej kolacji. Zanim więc otrzymałaby dyplom, już zostałaby mężatką.

Wszyscy byli w stanie ocenić, że w tamtym momencie promieniała szczęściem; ambitna, młoda i spełniona, a teraz jeszcze szczęśliwsza w swoim związku, niedługo małżeństwie. To los wynagradzał jej wszystko, co przeszła do tej pory- tak tłumaczyła sobie to, co miało miejsce. Przygotowania do ślubu, nawet jeśli musiała o wszystko zadbać sama, nie ciążyły jej zbyt mocno. Kiedy tylko patrzyła na pierścionek, zapominała o niedogodnościach. I pomimo tego, że w najważniejszym dla niej dniu zabrakło przy niej najbliższych przyjaciół i rodziny, uwierzyła Vito kiedy ten obiecał być jej wsparciem. Po raz kolejny przekonała się, że jest w stanie liczyć jedynie na niego.

Pierwsze miesiące ich związku były cudowne. Oficjalnego, małżeńskiego związku oczywiście; wspólne szukanie domu, urządzanie go, liczne wycieczki łączone z sesjami- nie była w stanie wyobrazić sobie tego lepiej. Wszystko lawirowały wokół nauki, pracy i domu, tak jak powinno. Gdy jednak finalnie zakończyła naukę i stała się dumną posiadaczką dyplomu, coś się zmieniło. Choć nie od początku była w stanie to zauważyć, bo przecież każdy ma stresujący dzień, prawda? Tak przynajmniej tłumaczyła sobie pojawiające się w ich domu krzyki i śladową przemoc. Jej dotychczasowa zaradność i pewność siebie niestety opuściły ją po tak długim okresie prania mózgu.

Gdyby ktoś jednak zapytał z pewnością, odpowiedziałaby, że jest szczęśliwa. Niestety nikt nie pytał, ponieważ w jej życiu był obecny już jedynie Vito. Nawet znajomi, którzy zapraszali ich na wyjazdy, kolacje czy przyjęcia; byli jego znajomymi, dziewczynie nigdy nie udało się odnaleźć wśród ludzi i potworów z branży męża, a przecież pracowała dla takich magazynów. Nie zwracali uwagi na to jak dziewczyna z zabawowej smoczycy powoli zmienia się w cichą mysz, noszącą coraz dłuższe rękawy i apaszki nakładając przy tym więcej makijażu. Nawet wzywana przez nią czasem policja uznawała to jako zwykłe sprzeczki.

W swoim względnie szczęśliwym związku trwała ponad cztery lata. I choć wiedziała, że rzeczy, które chciała i o które walczyła całe życie, zniknęły za udawanym uczuciem, informacja o jej ciąży miała naprawić wszystko. Nawet Vito zaczął ją lepiej traktować; był znacznie spokojniejszy, nadgodziny zastąpiły wspólne kolacje i bukiety kwiatów, nie podnosił na nią ręki. Niestety jego natura szybko dała o sobie znać i wystarczyło jedno niedopatrzenie z jej strony, aby wyprowadzić go z równowagi.

To była jednak kropla, która przelała czarę. Gdy po brutalnej wymianie zdań dziewczynę przetransportowano do szpitala, dotarło do niej, że ich związek nigdy nie miał szans, a dziecko, które straciła, nie było w stanie tego zmienić. Fakt, że Vito trwał przy niej cały czas gdy wracała do zdrowia, niczego nie zmienił; wiedziała, że po prostu pilnuje jej, aby nikt nie dowiedział się o jego porywczej naturze.

To jednak nie zatrzymało jej przed wykonaniem telefonu do matki, którą pierwszy raz w życiu, mimo swojej dumy, poprosiła o pomoc. W jej asyście zabrała z ich ówczesnego mieszkania wszystkie rzeczy, pozostawiając papiery rozwodowe i oskarżenie o uszczerbek na zdrowiu.

Sprawa ciągnęła się jakiś czas zwłaszcza kiedy próbowała udowodnić długoletnie znęcanie się. Gdy jednak w końcu udało się i sprawa została zakończona, odetchnęła z ulgą. Niestety fakt, że została sama i musi zacząć wszystko od nowa, na długo zatrzymał ją w miejscu.

Zaczynając terapię, już podczas trwającej sprawy cały czas trzymała się bliżej rodzinnego domu i chyba pierwszy raz od lat czuła się jakby, mogła odnaleźć w nich wsparcie. Dziadkowie oraz rodzeństwo woleli trzymać się z daleka od niej i problemów, jakie ze sobą niosła, ale mimo dalej skomplikowanych stosunków, z matką były w stanie szczerze porozmawiać.

Gdy więc w końcu znalazła miejsce, gdzie miała zatrzymać się na dłuższy czas, poczuła zawód, że musiało dojść do jej osobistej tragedii, aby w końcu mogła porozmawiać z rodziną. Nie wierzyła jednak, że cokolwiek da się naprawić, podobnie jak w przypadku jej małżeństwa. Zaszycie się więc w niewielkim, ponoć spokojnym miasteczku, wydawało się najlepszym dla niej rozwiązaniem. Zwłaszcza kiedy chciało zacząć z czystą kartą powoli, ale skutecznie odcinając się od przeszłości.