Minamoto Misaki

เด็กญี่ปุ่นที่ถูกส่งไปเรียนที่ลุยเซียน่า ช่วงแรกมิซากิเดินร่อนหางานทั่วๆเมือง แต่ไม่มีใครรับเพราะเป็นคนเอเชียเลยโดนเหยียด แล้วก็ดูไม่ค่อยมีความสามารถจริงๆ เห็นลุคเปรี้ยวๆแบบนั้นแต่นางเป็นคนซุ่มซ่าม เบ๊อะๆบ๊ะๆ มีบางร้านให้ลองไปฝึกทำดู แต่ก็โดนไล่ออกมาทีหลัง พอเริ่มหมดหวังลูซี่ก็เดินเข้าไปหาพร้อมบอกว่ามาทำงานร้านฉันไหม เธอมาอยู่ที่ร้านฉันแล้วจะได้พบสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต นางก็งงนะ ความคิดแรกคืออิเจ๊นี่เป็นใคร แต่งตัวแปลกๆ ดูท่าทางน่ากลัวยังไงไม่รู้ ไว้ใจได้ไหมเนี่ย (นึกภาพสาวญี่ปุ่นตัวเล็กๆ กับเจ๊แอฟริกันแต่งตัวแนวพื้นเมือง ห้อยเครื่องโน่นนี่เต็มตัว) พอตามลูซี่ไปที่ร้านก็ยิ่งเงิบใหญ่ ร้านเชี่ยไรเนี่ย มีแต่ของน่ากลัวๆ ไม่ไหวทำไม่ไหวหรอก แค่เห็นก็จะเป็นลมแล้ว แต่ก็โดนลูซี่หว่านล้อมจนสุดท้ายก็ยอมทำ ลองๆดูหน่อยก็ได้ ไหนๆก็มีคนเสนองานมาให้แล้ว (ว่าแต่ลูซี่รู้ได้ยังไงว่านางกำลังหางานอยู่เนี่ย...) แล้วก็ไม่เคยทำของในร้านพังเลย เพราะกลัวเลยต้องค่อยๆจับ ค่อยๆประคอง ทำตัวรีบๆร้อนๆเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้ เหมือนถูกอะไรบางอย่างสะกดให้ทำงานอย่างระมัดระวังจริงๆ พออยู่ไปเรื่อยๆก็เริ่มปรับตัวได้ 

ผ่านไปไม่กี่เดือนก็เจอยูเซย์ที่เป็นนักท่องเที่ยวที่ไปติ่งแตกที่ร้านนั้น เจอวันแรกก็ไม่เท่าไหร่ แต่ก็คุยกันง่ายหน่อยเพราะเป็นคนญปเหมือนกัน แล้ววันถัดมายูเซย์ก็ไปอีก ไปอีก ๆๆๆ จนไม่รู้ว่าไปเพื่อจีบมิซากิหรือไปเพื่อติ่งของในร้านนั้นกันแน่ ยูเซย์บ้าของแอฟริกันอยู่แล้ว แต่ไปร้านเดิมๆทุกวันทั้งที่ในเมืองมีร้านแนวนั้นอยู่หลายร้านมันก็นะ ที่นั่นนิวออร์ลีนส์นะเว้ยย 

แล้วคสพ.ทั้งสองคนก็ค่อยๆเริ่มขึ้น มิซากิก็นึกถึงที่ลูซี่พูดตอนแรกว่าถ้ามาทำที่ร้านนี้จะได้เจอสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ก็ทั้งว้าวทั้งกลัวลูซี่ว่านางเป็นแม่มดจริงๆใช่ไหมเนี่ย พอเอาไปเล่าให้ยูเซย์ฟัง ยูเซย์ก็ว้าวใหญ่ อยากรู้จักลูซี่จังเลย ว้าวๆๆ ติ่งแตกอีกรอบ มิซากิคิดผิดหรือถูกก็ไม่รู้ที่ไปเล่าให้เขาฟังนะนั่น (...)