Gustaw Aniołowicz (urodzony jako Gustav Engels) jest deuteragonistą Ballady o Śląsku podczas lat 50.; pojawił się również w poprzednich latach. Wszyscy mówią do niego Gustlik. Jest partnerem Ojgena, z którym mieszka razem w domku w Giszowcu (obecna dzielnica miasta Katowice), gdzie wrócił w 1950 roku, 5 lat po zakończeniu wojny. Gustlik pracuje w KWK „Giesche”. Jako dziecko, popierał Korfantego i uważał powstańców śląskich za swoich idoli – po wojnie, jego poglądy zmieniły się… I to dość mocno. Obecnie uważa, że Śląsk powinien być terenem autonomicznym. Razem z Ojgenem pomaga rodzinom mocno dotkniętym przez działania wojenne na Górnym Śląsku.

Urodził się 24 listopada 1909 roku jako syn Ewalda i Ruty Aniołowicz na terenie obecnych Katowic, razem z braćmi bliźniakami Grzegorzem i Gerardem. Mieszkał razem ze swoją dużą rodziną w Giszowcu przez całe swoje życie. Będąc dzieckiem był bardzo żądnym przygód chłopcem, który rodzicom sprawiał wiele problemów. Czasami rzucał w innych ludzi kamykami, a raz ukradł chleb z piekarnioka. Z czasem wydoroślał i stał się bardziej poważny. Obecnie stara się być spokojną, asertywną osobą – w środku dalej jest narwany, ale stara się zachowywać inaczej niż jego dawne ja.

Z powodu wojny jest NAPRAWDĘ straumatyzowaną osobą. Cierpi na amnezję dysocjacyjną, przez co nie pamięta w większości rzeczy, które wydarzyły się przed czy podczas wojny. Jeśli coś pamięta – są to jakieś małe, poszczególne sceny, które przypominają mu się głównie, gdy dyskutuje się na dany temat. Jego mózg w tym przypadku można porównać do czarnej nicości z kilkoma białymi drzwiami, które i tak nie zawsze się otworzą. Zdarza mu się mylić nazwy ulic w Giszowcu i Nikiszowcu (pomijając, że w czasach komuny zostały one zmienione), a gdyby ktoś poprosił go o opisanie wyglądu Hanika albo Marcina, nie byłby w stanie tego zrobić. Fakt, że Ojgen z wspomnień przeszłości zrobił sobie swoją bezpieczną przestrzeń wcale nie mu nie pomaga.

Gustlik urodził się 24 listopada 1909 roku jako syn Ewalda i Ruty Aniołowicz razem z braćmi bliźniakami Grzegorzem i Gerardem w mieście Katowice. Dorastał w jednym z domków na Giszowcu, mieszkając tam razem z rodzicami i ósemką rodzeństwa w różnym wieku, z czego większość była starsza od niego. Chłopak, który zawsze był żądny przygód, już od najmłodszych lat miał talent do pakowania się w kłopoty. Jego rodzice często mieli z nim problemy. Gdy wybuchła I wojna światowa, jego ojciec został zaciągnięty do wojska, ale na szczęście przeżył i wrócił do domu; sam Gustlik nie pamięta za bardzo tego okresu.
Był wychowywany w typowo śląskim domu, a kiedy w 1919 wybuchło I powstanie śląskie – Ewald wraz ze swoimi przyjaciółmi z kopalni postanowił w nim walczyć. Od tego czasu, młody Gustlik uważał powstańców za bohaterów, a Marcina i Hanika (przyjaciół Ewalda) traktował jako idoli, często mówił, że chce być jak oni gdy dorośnie. Hanik i Marcin byli tym bardziej rozbawieni, ponieważ mimo bycia patriotami, uważali, że chłopak trochę przesadza i nie są nikim szczególnym. Gustlik prawie cały czas spędzał na dworze, albo w Giszowcu albo w Nikiszowcu, gdzie bawił się ze swoimi przyjaciółmi. Najbliższymi kompanami byli Szczepan Parczewski oraz synowie żydowskiego doktora von Strecka, Erich i Rudolf „Rudi” von Streck. Często grali w piłkę nożną, co zawsze było jego ulubionym sportem. Czasami robili psikusy mieszkańcom tych dwóch miejscowości, co prawda nigdy nie było to coś bardzo poważnego, ale niektórzy ludzie skarżyli się na chłopców.
W 1920 wybuchło II powstanie śląskie, na którym Ewald również zdecydował się walczyć. Niestety, podczas jednej z walk został śmiertelnie postrzelony przez niemieckiego strzelca. O losie ojca rodzina dowiedziała się szybko i mimo rozpaczy, Ruta musiała pozostać silna i zająć się dziećmi. Najstarsze dzieci Aniołowiczów pomagały jak tylko mogły. Gustlik przez to jeszcze mocniej wierzył w powstańców i chciał, aby Śląsk został częścią Polski.
Po III powstaniu śląskim, Hanik oraz jego przyjaciele wrócili do Giszowca z nowym mężczyzną – Eugeniuszem Myśliwskim, który pochodził z Cieszyna i poznał Hanika, Ernsta i Marcina podczas walk pod Górą Św. Anny. Gynek był jedną z niewielu dorosłych osób, której nie irytował młody chłopak i chciał z nim spędzać czas. Wszystko zaczęło się od tego, gdy Gustlik chciał, aby powstańcy nauczyli go strzelać; Gynek co prawda nie nauczył go obsługiwać broni, ale nauczył go kilku „sztuczek”, które poznał podczas powstania. Rudowłosy go polubił i zaczął z nim rozmawiać coraz częściej i częściej, mimo ośmiu lat różnicy zaprzyjaźnili się. Czasami rozmawiali razem, siedząc na dachu familoka w Nikiszowcu.

Mając 17 lat, umawiał się przez chwilę z Ireną Szaton, która później została żoną Szczepana Parczewskiego. Ich związek nie był długi. Po pewnym czasie Gustlik zaczął pracować na kopalni „Giesche”, dokładnie tak samo jak jego ojciec i bracia. Mając około 19 albo 20 lat, Gustlik zrozumiał, że był zakochany w Gynku. Sam nie wiedział, jak się z tym czuć. Zastanawiał się, czy powiedzieć o tym mężczyźnie – nie wiedział, czy on go dalej nie uważa za po prostu dzieciaka. Zresztą, nawet nie wiedział, czy w ogóle lubi mężczyzn, ale ostatecznie, 31 grudnia 1930 roku wyznał mu swoje uczucia. Gynek, zniesmaczony, powiedział że to nielegalne i obrzydliwe – Gustlik natomiast był speszony i wystraszony. Od tego momentu ich relacja zaczęła się psuć. Obaj przestali ze sobą rozmawiać, ignorując swoją egzystencję. Rudowłosy starał się jeszcze umawiać z kilkoma dziewczynami, ale nic więcej z tego nie wyszło.
Poza tym, jego życie przebiegało raczej normalnie. Potem przyszedł wrzesień 1939. Kiedy wojska III Rzeszy wkroczyły do Katowic, Gynek uciekł z miasta w okolice Cieszyna, skąd pochodził. Hanik, Ernst i Marcin, próbujący pomóc w obronie, zostali zabici. Gustlik nie do końca pamięta, co się działo potem – głównie przez stres i traumę. Jedyne co na pewno wie, to to, że był w jakiś sposób powiązany z oporem. Najpewniej uciekł przed Volkslistą. Sam nie jest pewny. Po zakończeniu wojny, przez kilka lat szwendał się po Polsce, aż w końcu postanowił wrócić do Giszowca.

Po wojnie

Każdy wie, jaki Gustlik był za dziecka – głośny, żądny przygód chuligan. Zawsze sprawiał, że codzienne życie Giszowian z okresu międzywojennego było trochę… Weselsze dzięki jego psikusom. O tym, jakie zamieszanie wokół siebie powodował, można by rozmawiać godzinami. Jednakże te czasy dawno minęły, a sam Gustlik wydoroślał – mimo bycia narwanym w środku, stara się pracować nad sobą i swoim charakterem. Mężczyzna stara się prezentować jako spokojna i asertywna osoba; stara się nie wtrącać w sprawy innych i nie daje się sprowokować tak łatwo. Nawet gdy Pyjter znęcał się nad swoją rodziną, Gustlik stanął w obronie Ojgena dopiero gdy alkoholik zaczął grozić starszemu mężczyźnie. Po prostu chce, żeby ludzie myśleli, że nie zależy mu na innych; wręcz przeraża go koncept bycia przywiązanym do kogoś, bo zwyczajnie boi się, że prędzej czy później o tej osobie zapomni. Kiedy wyświadcza komuś przysługę, nie oczekuje, że druga osoba zwróci ten gest.

Przy Ojgenie, Gustlik jest… Trochę inny. Mimo tego, przez swoje krótkie odpowiedzi na wszystko, Ojgen ciągle ma wrażenie, że jest między nimi przepaść, która wytworzyła się, gdy Ojgen uciekł podczas wojny a Gustlik… Robił to co robił. Z powodu amnezji dysocjacyjnej, ma poważne problemy z pamięcią – jego mózg w tym przypadku można porównać do czarnej nicości z kilkoma białymi drzwiami, które i tak nie zawsze się otworzą. Zdarza mu się mylić nazwy ulic w Giszowcu i Nikiszowcu (pomijając, że w czasach komuny zostały one zmienione), a gdyby ktoś poprosił go o opisanie wyglądu Hanika albo Marcina, nie byłby w stanie tego zrobić. To również jest powodem jego zmiany w charakterze. Mimo początek niezręczności, która panowała między nim a Ojgenem, z czasem otwarli się i ostatecznie zostali parą.

Gustlik czasami kłóci się z Ojgenem i przeważnie kością niezgody jest polityka – dlatego starają się w ogóle nie wspominać o Korfantym czy wydarzeniach związanych z powstaniami. Gustlik, który widział jak jego ojciec ginie za Polskę, a brat za nazistów twierdzi, że Śląsk powinien być autonomiczny. Ojgen za to walczył w III powstaniu śląskim gdy był młodszy.
Nie posiada własnych dzieci, za to często pomaga partnerowi w opiece nad dziećmi z sąsiedztwa. Po śmierci Ojgena w roku 1965, Gustlik był załamany i zaczął palić o wiele więcej niż przedtem.